Lieve vrienden

Laat ik voorop stellen dat ik heus wel weet dat iedereen het lief bedoelt (dat zou er nog eens bij moeten komen, dat mensen het niet lief bedoelen). Echt, je hoeft me niet te overtuigen.. en vaak speelt onwetendheid een grote rol, lucky you. Maar ik moet dit toch écht even van me afschrijven.. 

Al die goedbedoelde adviezen, 'ervaringen vanuit vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt', tips etc. zadel mij er alsjeblieft niet mee op. Even een kleine greep uit wat wij allemaal ten oren hebben gekregen:

- 'Jullie zijn er té veel mee bezig'. 

Met stipt op numero uno, ja want als je een huis wilt kopen doe je dat ook van de één op de andere dag.

- 'Het komt wel goed'.

Who the heck ben jij om dat te bepalen?! Wisten we maar dat het goed zou komen. Maar dit kun je gewoonweg niet weten, er bestaan ook stellen waarbij het niet goed is gekomen hoor..

- 'Jullie zijn nog jong'. 

Papa en mama worden mag alleen boven de 30?

- 'Je moet wel blijven genieten'. 

Klopt, zou je nu even uit mijn aura willen verdwijnen dan? Dank u.

Je merkt het al, frustratie ten top. Laat ik even bij het begin beginnen. Omdat mijn vriend en ik al heel lang samen zijn kwam de vraag wanneer wij kinderen gingen 'nemen' (ook zoiets typisch) zelfs voordat wij überhaupt samenwoonden. Wij hebben altijd het 'ideaalbeeld' willen neerzetten dus in die tijd hebben we er bewust voor gekozen om er niet voor te gaan tot dat we alles op een rijtje hadden. Wanneer we precies zijn begonnen, kun je in mijn ebook lezen. Wij hebben altijd tegen die opdringerige mensen gezegd: 'voorlopig niet'. Toen we uiteindelijk gingen samenwonen en we ook besloten hadden om de pil in de prullenbak te gooien (wat overigens niemand op dat moment wist) kwam de vraag natuurlijk steeds vaker. Ook toen bleven we bij hetzelfde antwoord, omdat we wisten dat zwanger raken niet zo vanzelfsprekend is als wat er door de maatschappij wordt gedacht. Dat we er 2 jaar later nog steeds kinderloos bij zouden zitten, daar hadden we echter totaal niet op gerekend. Des te pijnlijker al die vragen en bemoeienissen van iedereen. 

Wij zijn nu dus ruim 2 jaar bezig waarin ik 1 keer zwanger ben geweest. Beseffen mensen dan niet dat het bij sommigen gewoonweg niet lukt of in ieder geval het wat langer duurt? Ja, wij zijn hele 'normale' mensen, zonder afwijkingen, zonder overgewicht, die niet aan de drugs of drank zitten (op af en toe een wijntje na dan). We zijn jong, hebben het 'goed' voor elkaar. Ons huisje is babyready, we hebben een lange en stabiele relatie.. Als wij al niet snappen hoe het komt dat dit geluk ons nog niet gegund is, hoe verwacht je dan dat wij dit aan jullie kunnen uitleggen? Des te mislukter voelen wij ons als wij er telkens aan worden herinnerd dat het bij ons nog niet zo heeft mogen zijn. 

En dan nog mooier.. inmiddels weten de meesten uit onze omgeving wel hoe de vork in de steel zit. De één wat uitgebreider dan de ander, maar daar is bewust voor gekozen. Als ik op visite ben en een keer een wijntje oversla.. de sirenes die elke eerste maandag van de maand om 12 uur afgaan zijn er jaloers op. Iedereen is dan meteen in paniek, want 'jaaaa jullie moeten ons iets vertellen'. Besef je wel hoe pijnlijk het is om telkens 'nee' te moeten zeggen? 'Bedankt dat je ons er nog even aan herinnert, wij gaan er maar weer vandoor.' Nee, zo zijn we niet hoor, maar goh wat zou ik dat soms toch graag willen. Ik ben zó klaar met die druk, die bemoeienis, die goedbedoelde adviezen. Ik durf soms niet eens af te spreken of op Instagram een foto neer te zetten van een wijntje omdat ik weet dat mensen zó op ons letten.. 

Wij merken nu ook een keerzijde aan het openlijk zijn over onze situatie. Dit hebben wij puur gedaan omdat wij ons er 1. niet voor schamen en 2. om (even hard gezegd) van dat gezeik af te zijn. Echter, als nu iemand weet dat we naar het ziekenhuis moeten dan worden we helemaal gek geappt met succeswensen en 1 minuut na onze afspraak wordt er al gevraagd hoe het is gegaan. Een beetje hetzelfde als wanneer je een rij-examen moet afleggen, dan vind je het ook niet zo chill als iedereen je succes gaat wensen want juist dan voel je die spanning en als je bent gezakt vind je het ook niet leuk om tegen iedereen die je een berichtje heeft gestuurd te moeten vertellen dat het niet is gelukt. Precies zó voelen wij ons ook. Wat nou als we een keer heel slecht nieuws te horen krijgen uit het ziekenhuis, mogen wij dat even met elkaar verwerken? Danku!

Mijn advies aan iedereen is dan ook, leef en laat leven. Ik snap dat jullie het ons zó gunnen en dat jullie het allemaal lief bedoelen. Maar weet je wanneer je pas écht lief bent? Als je mij met rust laat.. en wees maar niet bang dat ik dingen ga opkroppen. Ik heb zo mijn eigen uitlaatkleppen en dan nog, als ik er voor kies om het niet met jou te willen delen dan is dat mijn goed recht, toch?