Iedereen die in hetzelfde schuitje zit heeft hier vast wel eens mee te maken gehad.. de schaamte waarom het nou niet lukt om zwanger te worden of te blijven. En of alles nu goed blijkt te zijn of dat er helaas wel iets geconstateerd is, het is nooit jouw schuld. Jij kunt er niks aan doen dat alles goed is maar dat het niet wil lukken en hetzelfde geldt voor degene met een diagnose, ook jij hebt hier niet om gevraagd dus waarom schamen we ons eigenlijk?
Als je elk weekend aan de drugs zit, elke dag een fles wijn opentrekt, rookt als een ketter en lak hebt aan gezond voedsel en het wil dán niet lukken.. ja dán zou je je moeten schamen. Maar ik weet dat een ieder die in deze situatie terecht is gekomen zijn en/of haar uiterste best doet en alles op alles zet om het stukje geluk na te bootsen, want dát is het enige wat je nodig hebt.. geluk.
Ik weet wel hoe het komt hoor die schaamte, en nee ik probeer geen zondebok te vinden, maar de maatschappij werkt hier behoorlijk aan mee. Het is zó vanzelfsprekend om kinderen te 'nemen'. Er bestaat nog steeds een ideaalbeeld: huisje, boompje, beestje. Al jaren een relatie? Samenwonend? De 'juiste' leeftijd? Er zijn nog genoeg andere redenen maar als je in ieder geval op één van deze vragen 'ja' kunt beantwoorden, dan wordt er van je verwacht dat je dan wel snel aan kinderen zal beginnen. Best gek hè, dat mensen je een bepaalde druk op leggen. Mijn vriend en ik hebben hier jaren mee moeten dealen, en nu we er open over zijn nog steeds eigenlijk..
Als je op internet zoekt zie je al gauw dat 90% van de stellen binnen een jaar zwanger is. Indien het niet binnen dat jaar is gelukt 'mag' je naar de huisarts. Nu heb je in mijn verhaal wel kunnen lezen dat ik (zelfs met mijn hevige menstruatiepijnen) tot 2x toe terug naar huis ben gestuurd, want ja er is toch niks mis met jullie?
Ik vraag me écht af of dat percentage van 90% wel klopt. Nu ik zelf in dit schuitje zit spreek ik zóveel stellen waarbij het lang(er) heeft geduurd voordat hun kinderwens uit is gekomen. Natuurlijk zoek ik lotgenoten ook wel op, maar ook in onze eigen vriendenkring horen we eigenlijk veel minder 'succes'verhalen en meer verhalen die lijken op dat van ons. Terwijl je op social media wordt doodgegooid met zwangerschapsaankondigingen en ook in showbizzland lijkt het wel alsof 1 keer niezen al voldoende is om zwanger te raken (van een tweede, derde..). Waarom hoor je nooit van die verhalen die je wél in je vriendenkring hoort? Waarom zijn we daar niet meer open over? Schaamte, dat is het.. want als alles goed lijkt te zijn en je bent jong en gezond en je bent geen overmatig alcoholgebruiker en je gebruikt nooit drugs (wat een beetje de omschrijving is van het gemiddelde stel met een zwangerschapswens) en het lukt niet om kinderen te krijgen dan moet er toch iets mis met je zijn?
Je moest eens weten hoe vaak ik me mislukt hebt gevoeld als het onderwerp weer eens werd aangesneden. En dan komen daar bovenop nog al die goedbedoelde adviezen, verwijten en uitspraken. Nee het enige wat echt doorslaggevend is is geluk, heel veel geluk. Waar kun je dat kopen?
Reactie plaatsen
Reacties