Het begon allemaal zo'n 15 jaar geleden. Ik maakte een buitenritje op een paard en werd keihard gelanceerd, op mijn stuit. Ik ben zelfs nog een aantal meter met een blote onderrug over het asfalt gegleden (voet bleef in de beugel hangen) waar ik een tweede graads brandwond aan had overgehouden.
Omdat ik last had van mijn stuit heb ik fysiotherapie gehad en na een paar keer mijn onderrug te hebben los gemasseerd werd al snel gezegd dat ik hier wel overheen zou groeien.. Op mijn 15e werd ik voor het eerst ongesteld en omdat ik zulke hevige menstruatiekrampen in mijn onderrug had ben ik meteen aan de pil begonnen (en ik had toen net verkering dus ja). De pijn in mijn stuit kwam terug tijdens de menstruaties en ik heb toen de hulp ingeschakeld van een bekkenfysiotheraupeut. Conclusie: mijn bekken stonden scheef en na een paar behandelingen dacht ik er vanaf te zijn. Maar helaas, tijdens de menstruaties werd de pijn alleen maar heviger. Op de overige dagen had ik geen pijn maar was mijn stuit soms wel gevoelig of aanwezig. Ik heb zo'n 6 jaar (met tussenpozen) bij de bekkenfysiotherapeut gelopen en verschillende behandelingen/methoden uitgeprobeerd. Zo heb ik elektrische schokken gehad, is de triggerpoint methode toegepast en heb ik tal van oefeningen voor thuis meegekregen. De lengte van de pijn (qua hoeveelheid dagen) is verminderd, de hevigheid van de pijn echter niet..
Uiteindelijk werd de pijn zó erg dat ik me wel eens ziek moest melden van werk of stage. Dit kon zo niet langer en ik ben toen in het ziekenhuis terecht gekomen.
Röntgenfoto ✔
MRI scan ✔
Helaas was er niks te zien, en ik zeg 'helaas' omdat ik liever een diagnose had gehad dan nu nóg rond te lopen met de vraag waar die helse pijn nou toch vandaan komt. Omdat er niks te zien was, de bekkenfysiotherapie niet hielp én er verder geen oplossingen werden aangeboden ben ik doorgestuurd naar de pijnpoli (daar kom je terecht wanneer ze zeg maar niet meer weten hoe of wat). Ik heb daar toen een injectie in mijn stuit gehad, kun je je dat voorstellen? Doe maar niet, zo heftig als dat het klinkt zo was het ook. Uiteindelijk heeft het ook geen k*t geholpen..
In overleg met de bekkenfysiotherapeut heb ik besloten om mijn pil door te slikken. Vriendlief en ik waren destijds nog láng niet toe aan kinderen en dit was voor nu de enige oplossing om van mijn pijn af te komen. Wát een hemelse oplossing was dit zeg. Geen pijn én nooit meer ongesteld, ja ik moest dat ding natuurlijk niet vergeten in te nemen (nu achteraf weet ik wel beter) maar als dat het enige is..
1 mei 2017, de pil ging in de prullenbak. De bekkenfysiotherapeute had nog gezegd dat ze hoopte dat mijn lichaam in die 'rustperiode' de pijn wellicht zou vergeten want het lichaam kan pijn onthouden en dus ook vergeten. Ik heb zo'n 4 jaar 'rust' gehad, en heb tussendoor wellicht 1 of 2x een beetje bloedverlies gehad. De eerste 'menstruatie' was nog geen echte maar ik merkte wel al een beetje last bij mijn stuit.. 'shit' dacht ik nog, 'laat ik snel zwanger worden'. Ruim twee jaar later schrijf ik deze blog en alhoewel de pijn om nog steeds kinderloos te zijn er natuurlijk nog steeds is, is de fysieke én mentale pijn tijdens de menstruaties van mijn stuit gewoonweg niet te omschrijven. Het is ook niet met iets te vergelijken en dat maakt het voor de mensen om mij heen moeilijk te begrijpen. Ik probeer het altijd uit te leggen als een pijl die door je hele been zit en dat het puntje van die pijl dan in mijn stuit snijdt. Het zit voornamelijk rechts en de pijn schommelt, het is tijdens de menstruatie wel aanwezig (voornamelijk op de dag dat ik het meest bloed, ik ben gelukkig wel gezegend met een korte menstruatieperiode) maar het zijn voornamelijk pijnscheuten. Zó erg dat ik op die dagen niet kan lopen of staan (vooral op mijn rechtervoet). Ik voel me altijd net een flamingo als ik mijn rechtervoet probeer te ontlasten. Ook lig ik op die dagen het liefst op mijn linkerzij. Dat is trouwens het enige wat ik kan doen, op de bank liggen met een kruik en vol aan de medicatie.
Vooral aan het begin (vlak nadat ik gestopt was met de pil) ben ik gewoon doorgegaan, want ja werk gaat door en om je nou telkens ziek te moeten melden.. Ook speelt die 'druk' van buitenaf mee, want hallo elke vrouw is ongesteld en heeft 'pijn' en als Els van de receptie tijdens haar menstruatie kan komen werken, dan jij toch ook? 'Mazzel' had ik als die hevige pijn op mijn roostervrije dag viel of in het weekend. Oké, mijn huishouden kon niet doorgaan of ik kon niet echt weekend vieren omdat ik mijn afspraken moest afzeggen, maar het ging in ieder geval niet ten kostte van mijn werk.
Tevens ben ik ook een aantal keer naar de huisarts geweest voor deze klachten, maar (op de doorverwijzing naar het ziekenhuis na) telkens word ik weggestuurd met pijnstillers (naproxen, diclofenac). Ik probeer nu, naast de pijnstilling die voor mijn gevoel niet echt verschil uitmaakt, meer te luisteren naar mijn lichaam en mijn lichaam op die dagen ook de rust te gunnen die het nodig heeft om te 'herstellen'. Het heeft heel lang geduurd voordat ik die acceptatie vond. Ik ben een jonge, gezonde meid van 27. Ik hoor niet op de bank te liggen en me ziek te moeten melden van werk, alleen maar omdat ik (zo onwijs mega niet normaal veel) pijn heb tijdens mijn menstruatie. Ook dit is weer een taboe waar niet genoeg over gesproken wordt, want geloof me hévige (menstruatie) pijn hoort gewoon niet.
Ik heb altijd het idee gehad dat deze pijn en het niet (makkelijk) zwanger worden met elkaar in verband staan. Echter is er medisch niets te vinden waar mijn stuitpijn vandaan komt en heeft de gynaecoloog in het ziekenhuis ook aangegeven dat ze, na het gynaecologisch onderzoek en de echo, geen verband ziet hier tussen. Tóch zegt mijn gevoel dat er wel een verband moet zijn, maar goed bewijs dat maar..
Omdat ik sinds ik gestopt ben met de pil 1x zwanger ben geweest, ga ik er vanuit dat mijn kinderwens wel in vervulling zal gaan. En tegenwoordig kunnen ze in het ziekenhuis ook veel dus die hoop is er nog en kan ik mijn kinderwens daarom enigszins opzij zetten. Maar het feit dat ik dubbelop wordt 'gestraft' als ik wéér niet zwanger blijk te zijn in de vorm van die hevige stuitpijn tijdens mijn menstruaties, dát breekt echt op. Fysiek, maar ook mentaal vind ik het op deze manier echt het meest heftigste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik ben nog jong, mijn eierstokken staan niet te rinkelen, op het eerste oog lijkt alles goed (of laten we zeggen voldoende) én ik ben zwanger geweest dus daarentegen ben ik gezegend maar telkens die helse pijn, elke maand weer.. waarom? Het liefst zou ik zo weer aan de pil gaan en dat weer jarenlang doorslikken, in het ziekenhuis wordt dat ook als enige oplossing aangedragen. Maar goed, die kinderwens hè..
Lief kindje aan de andere kant van de regenboog, ik weet dat je daar (al) bent. Laat je alsjeblieft niet heel veel langer meer op je wachten? Mama is op, écht op..
Maar weet dat je meer dan welkom bent, alleen of met een broertje of zusje erbij. Wij zouden dat heel gezellig vinden, maar jij alleen is ook goed. Meer dan goed. Beloof je dat we elkaar snel zullen ontmoeten? Dan beloven wij jou de wereld en veel meer dan dat ❤
Reactie plaatsen
Reacties