Laatst was ik jarig, 27 werd ik. Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd hoe ik er over 10 jaar bij zou zitten dan zou ik al minimaal 1 kindje hebben. Ik heb altijd geroepen dat ik vóór mijn 30e voor het eerst moeder wil worden. Als ik dit zo uitspreek krijg ik soms te horen dat ik mezelf een (te) hoge lat opleg. Maar waarom? Ik mag elke dag kiezen wat ik eet en welke kleren ik wil dragen. Waarom is het dan gek om te willen bepalen wanneer je voor het eerst mama wilt worden? Je hebt het helaas niet (altijd) voor het zeggen maar ik streef er wel naar.
Maar goed, ik werd 27 en zou (als ik niet ongesteld werd) op mijn verjaardag een week over tijd zijn. Een mooier cadeautje kon ik me niet wensen, maar helaas.. Dat hakte er wel even goed in, ook omdat ik dacht. Tsja, nog maar 3 jaar.. We zijn al ruim 2 jaar bezig dus de tijd vliegt aan je voorbij. Mocht het een en ander in het ziekenhuis in gang worden gezet dan ben je ook zo weer een half jaar tot een jaar verder. Afgezien van het 'cadeautje' wat ik niet heb mogen krijgen, kwam het besef van de leeftijd hard aan. Ik heb wel proberen te genieten van mijn verjaardag maar wat had ik het fijn gevonden om niet te mogen drinken omdat er iets heel speciaals aan het ontstaan was.
Ik heb vaker van die momenten hoor.. dat ik bijvoorbeeld ga kijken wanneer ik uitgerekend zou zijn, wanneer ik over die 12 weken zou zijn en het dan officieel mag maken of wanneer ik op zwangerschapsverlof zou mogen etc. En ál die momenten koppel ik dan aan bepaalde gebeurtenissen: mijn vaders verjaardag, 'onze anniversary', als we op vakantie zijn of bijvoorbeeld kerst. En telkens als die gebeurtenissen aanbreken en het is wéér niet raak, dan doet het zó veel pijn. Ik snap ook niet waarom ik mezelf die pijn aan doe want waarom kan ik niet gewoon wachten tot het zo ver is? De kans dat het de eerstvolgende ronde niet lukt is (voor mijn gevoel) groter dan dat het wel zou lukken. Toch kan ik het telkens niet weerstaan om het één en ander uit te rekenen, herkenbaar?
En weet je wat ik ook moeilijk vind? Als er iemand uit mijn omgeving zwanger is, en het me zó ontzettend leuk zou lijken als we samen zwanger zouden zijn. En dan het besef dat ook dát me niet wordt gegund..
Waarom wordt dat me ook al ontnomen? Waarom kan er niet gewoon één ding mee zitten? Is het nou zo veel gevraagd? Ik heb al lang moeten wachten, hoe leuk zou het zijn als..
Lastig wel om zulke gedachten los te laten, en te genieten van alle andere dingen in het leven.
Vaak denk ik ook dat ik bepaalde dingen in mijn leven eerst nog moet doen of meemaken voordat ik word 'goedgekeurd' om mama te mogen worden. Maar als ik dan kijk naar hoe 'goed' wij het voor elkaar hebben en bepaalde mensen die dat een stuk minder hebben en zwanger worden door één keer te niezen, dan weet ik dat het natuurlijk klinklare onzin is. Het is gewoon gek hoe erg je mind er met je vandoor kan gaan. Maarja..
Reactie plaatsen
Reacties