Ik moet je iets vertellen..

Hartkloppingen, zweethandjes, noem het maar op. Er vindt een dikke vette error plaats in mijn hoofd zodra iemand de woorden 'Ik moet je iets vertellen' (of iets in die trant) uitspreekt. Ik kan er niks aan doen, écht niet. Sinds we ons beseffen dat kinderen krijgen niet zo vanzelfsprekend is, is de angst dat het bij een ander wél/eerder lukt steeds groter aan het worden..

De paniek die er op dat moment is, is niet in woorden uit te leggen. En als je het deelt met je omgeving, of zelfs met je partner, word je niet altijd begrepen. Er wordt vaak gedacht dat je het een ander niet gunt maar dat is het niet. Besef je wel wat je denkt? Iemand iets niet gunnen terwijl degene je niks heeft misdaan, dat klopt toch niet? Nou, hou dan eens op met dat vooroordeel, want het misgunnen is het bij lange na niet. Nee, je gunt het je jezelf gewoonweg meer, punt. En al helemaal als jijzelf er álles aan doet en het bij een ander gewoon komt aanwaaien. Haha en daar hoor ik alweer een vooroordeel: 'Je moet er misschien niet zoveel mee bezig zijn, dan komt het vanzelf.' Laat ik hier maar gewoon niet op ingaan..

De opluchting als blijkt dat er geen zwangerschapsaankondiging moet worden gedeeld.. daardoor raak ik soms zó van de wereld dat de boodschap die dan wél wordt verteld gewoon niet bij me binnenkomt.  Vergeef het me hoor, het is echt niet dat ik hiervoor kies. Het houdt me gewoon zo in mijn macht. Zie het zo, de frustratie als het deze ronde weer niet is gelukt en dan een ander die het fijne nieuws kan delen, dat is gewoon olie op het vuur gooien. 

Dan heb je natuurlijk ook nog dat je voorgevoel blijkt te kloppen, het is wel een zwangerschapsaankondiging. Hoe reageer je? Wat wordt er van je 'verwacht'? En ik stel deze vragen omdat ik het echt niet meer weet.. Wij zijn al eens een vriendschap hierdoor kwijtgeraakt, omdat wij niet reageerden zoals zij hadden 'verwacht'. Ik weet oprecht niet wat nou goed is..
Moet ik overdreven enthousiast gaan reageren (dat je bij jezelf denkt, uh de nepheid spat er van af en btw hoe kun je zo blij zijn als je al heel lang met een kinderwens rondloopt?) óf moet ik dicht bij mezelf blijven (wat ik die keer dus heb gedaan maar is afgestraft met het verbreken van een vriendschap)? Ook hier krijg ik een error van in mijn hoofd. Ik moet al dealen met onze onvervulde kinderwens en dan worden we ook nog eens veroordeeld op basis van een 'niet zo leuke reactie' op een zwangerschapsaankondiging. We hebben het al moeilijk genoeg hoor, dit kan er ook nog wel bij.. not! Dus lieve mensen, leef en laat leven it's all goodie.