Daar zit ik dan, dag 31 van ronde 28? inmiddels.. Tijdens het eten braaf mijn supplementen genomen en naast mijn laptop staat een glas granaatappelsap. Een soort van automatische piloot. Sinds vanochtend is het kleine beetje bruinverlies van de afgelopen 2 dagen alleen maar toegenomen, ja ik weet het zeker.. deze ronde is wéér mislukt.
En deze ronde heb ik zelfs nog naar iedereen geluisterd hoor. Deze ronde gewoon even niet de volle focus erop. Ik heb de afgelopen weken ook écht geleefd en dacht nog na mijn zoveelste wijntje 'als ik nu opeens wel zwanger zou zijn..'
Maar goed, het heeft niet mogen helpen. En ook al had ik het wel verwacht, want djieez wat heb ik veel alcohol genuttigd (voor mijn doen), en ook al gaf mijn lichaam op tijd de signalen aan (want puistjes alom, zere borsten, mijn stuit die steeds gevoeliger werd en bruinverlies precies zoals de vorige ronde(s)), die teleurstelling komt gewoon kei en kei hard binnen. Wellicht omdat ik mentaal weet dat ik de komende 2 dagen het weer heul zwaar ga krijgen, fysiek gezien.
Op de achtergrond hoor ik het liedje van Marco Borsato: 'Dus blijf ik hier nu zitten en blijf ik hier nu wachten tot het water ooit weer in beweging komt'. Maar zo voelt het ook echt.. we zijn alweer bijna een jaar verder na mijn positieve test (en de miskraam kort daarna). Inmiddels al wat huisarts- en ziekenhuisbezoeken verder waar tot nu toe alleen maar 'goed' nieuws uit is gekomen, maar ja wat is 'goed'? Als we in theorie al een elftal op de wereld hadden kunnen neerzetten en ik in 2 jaar tijd maar 6,5 week zwanger heb mogen zijn.. Ja ik kán zwanger worden, maar is dat een garantie dat dat nog een keer gaat lukken? Voor mij niet hoor, ik zit letterlijk met mijn handen in het haar. En ondertussen gaat het leven door, en dien ik alle andere ballen ook gewoon in de lucht te houden.
Laatst was ik op een buurtbbq waar iemand de volgende zin uitsprak: 'Wacht maar tot dat jullie kinderen hebben.' Buiten het feit dat er gedachten als 'Welk voorwerp komt het hardst aan?' in mij hoofd rondgingen dacht ik vooral 'Je moest eens weten hoe lang we al wachten op een kindje.' Maar goed, ik heb wijselijk mijn mond gehouden. Blijft een dingetje hoor.. weet nog steeds niet zo goed wat ik hier van moet vinden. Ik trek het me misschien iets teveel aan, maar het blijft me ook gewoon verbazen..
Tegen vrienden ben ik wel wat assertiever geworden, laatst kwam weer even tussen neus en lippen door dat we misschien meer afstand moeten nemen (hoe dan als je elke dag foliumzuur moet slikken en bij de fertiliteitspoli loopt?) Toen heb ik ook aangegeven dat dat bullshit is (ja, ik heb dat woord ook echt gebruikt) en dat ze in het ziekenhuis ook hebben gezegd dat dat geen oorzaak zou kunnen zijn dat we nog steeds kinderloos door het leven moeten. Wellicht niet helemaal de waarheid, want ik geloof best wel dat stress een trigger kan zijn, maar hey als ik iemand daarmee de mond kan snoeren..
En nogmaals 'stress does not cause infertility, infertility causes infertility PUNT.
Ik had tevens zó gehoopt dat we dat HSG onderzoek niet hoefden te doen en dan tegen vrienden wel de schijn ophouden dat we zijn geweest enzo. Dat hoor je wel vaker toch?! Op het moment dat er een vervolgonderzoek o.i.d. gepland staat dat iemand dan spontaan zwanger wordt. Ja, ook die illusie had ik maar goed word eens wakker girl je leeft niet in een sprookje, don't you get it?!
Oké, genoeg geklaagd want in een negatieve spiraal blijven hangen is sowieso nergens goed voor. Can I get an applause voor het feit dat mijn cyclus voor de 5e keer op rij precies 31 dagen telt? Naja, eigenlijk 4 keer want morgen moet ik ongesteld worden maar daar ga ik eigenlijk al vanuit, we kunnen er niet omheen zeg maar. Het heeft bijna 2 jaar geduurd voordat mijn lichaam dat op orde heeft kunnen krijgen. Woohoo, you did a good job. Kunnen we nou gewoon ter zake komen, verdomme? Nee geintje, ik probeer wat liever te zijn (lukt niet echt hè). Voor mijn lichaam, want dat is wel het huisje waarin onze grootste wens voor het eerst mag opgroeien. En ook al verafschuw ik dat lichaam vaak genoeg omdat ik eruit zie als iemand die tussen de 12 en 18 weken zwanger is en ik die mijlpaal nog nooit heb mogen halen, ik probeer er steeds vaker op een andere en vooral zachtere manier naar te kijken. Het doel is nu ook niet meer een x aantal kilo's afvallen maar vooral een gezond en vitaal plekje te creëren..
Op naar de HSG, de volgende ronde, de maand waarin ik vorig jaar voor het eerst positief testte. De reis naar bestemming onbekend gaat verder.
Reactie plaatsen
Reacties