En daar hebben we klaagblog numero 2, in nog geen maand tijd.. Ik merkte op instagram dat er heel veel behoefte is aan een klaagblog, vooral omdat velen zich erin herkennen. Trouwens, even een shoutout naar jullie, die lieve instagrammers ❤ wát een ontzettend fijne groep mensen zitten daar zeg. Er zit zoveel verschil tussen iedereen, vrouwen die net aan dit avontuur zijn begonnen of die al heel ver in een traject zitten. En iedereen wordt in haar waarde gelaten, écht top!
Maar oké, jullie hebben deze blog aangeklikt om lekker een potje gezeik te lezen dusseh hier komt 'ie:
De aanleiding van deze blog was een lunch met een vriendinnetje. Ik ken haar al jaaaren en ruzie hebben wij nog nooit gehad, kan dat? Ja dat kan. Maar goed, zij wist nog niet over onze ziekenhuisbezoeken dus heb ik dat tijdens die lunch verteld. Al vrij snel vroeg ze of het niet zwanger worden misschien wel te maken zou hebben met stress. Nou als ik ergens stress van krijg.. Wat is dat toch met die mensen? Onwetendheid denk ik, want zij is totaal nog niet bezig met het stichten van een gezinnetje. Ik merkte al meteen dat ik er geen behoefte meer aan had om mijn verhaal nog te delen want ja, ze snapt het toch niet. En ook de standaard verhalen van 'iemand die stopte met proberen werd na 1 maand zwanger' en zelfs 'iemand die in Oostenrijk in een soort vruchtbaar meer ging zwemmen werd kort daarna zwanger' kwamen ter sprake. En het is lief bedoeld hoor maar man man man..
Nu heb ik ook een vriendin die juist wél weet hoe het zit. Zij heeft gelukkig na de eerste ziekenhuispoging een gezond kindje op de wereld mogen zetten maar heeft wel het één en ander meegemaakt. Ook dat is niet altijd fijn hoor. Want zodra ik ook maar iets vertel over hoe een bepaald ziekenhuisbezoek is gegaan, dan begint zij over háár ervaringen en tips en 'heb je dit al gevraagd?' 'en gaan jullie dit nog uitzoeken?'.
Het zijn echt 2 uitersten en ik vind het lastig om hiermee om te gaan. Al weet ik dat beide vriendinnen dit alleen maar uit liefde doen.
Oké, ik wil nog even terug komen op die hele fijne instacommunity.. hoe knap dat iedereen met haar eigen verhaal zó kan meeleven met een ander. Want hoe groot mijn kinderwens is, als ik zie dat iemand na de 5e IUI/ICSI of IVF poging zwanger is geworden dan spring ik een gat in de lucht. Juist door dat wederzijdse begrip, wat soms ver te zoeken is. En waarom? Ik vraag het me nog steeds af, we zijn allemaal mensen en hebben allemaal 1 grote wens. We hebben het al moeilijk genoeg dus waarom jezelf en anderen moeilijk(er) maken? Zoals ik laatst al een post deelde van een mede-instagrammer, er bestaat niet iets als iemand het (niet) gunnen. Daardoor raakt een ander niet eerder of meer zwanger dan een ander. En natuurlijk mag je het op momenten kút hebben dat weer de volgende zwanger is en jij leeg, vol onbegrip achterblijft. En dat dan ook vooral uitspreken want waarom zou je dat voor jezelf moeten houden? We zijn allemaal volwassen, we willen notabene een nieuw leven op de wereld zetten en daar een voorbeeld voor zijn. Laten we ons dan ook volwassen gedragen. Leef en laat leven.
'Veroordeel iemand niet totdat je in zijn voetsporen hebt gelopen, gedanst hebt in zijn schoenen en in zijn wereld hebt geleefd.'
Lobi ❤
Reactie plaatsen
Reacties