Moederdag

Moederdag 2020, ik als wensmoeder had me deze moederdag heel anders voorgesteld. Buiten het feit dat vanwege Corona elke ‘feestdag’ nu anders is dan normaal, dacht ik in mei 2017 toen we begonnen aan onze kinderwens, dat ik in 2020 moederdag zou meemaken als moeder. Oké, feit blijft dat ik eigenlijk gewoon een moeder ben. Namelijk een moeder van een kindje wat nooit geboren heeft mogen worden (dit zou dan de 2e moederdag als ‘echte’ moeder zijn). En feit blijft dat ik als wensmoeder ook ‘moeder’ ben, maar toch.. je snapt me.

Ik heb een tijd gehad dat ik al die speciale dagen af ging en dat ging koppelen aan een mogelijke zwangerschap. Kerst, Valentijn, moeder- & vaderdag, mijn verjaardag, de verjaardag van mijn partner en zelfs de verjaardagen van mijn ouders.. Hoe bijzonder dat je op deze speciale dagen kunt vertellen dat je (eindelijk na zo lang wachten) in verwachting bent of trots met een dikke buik kunt lopen.. Tijdens Kerst hoogzwanger zijn en dat je later foto’s terugkijkt en beseft dat die Kerst extra bijzonder is.

Ik merk dat ik mezelf ook een bepaalde druk op leg. Als ik mijn moeder met moederdag een cadeau geef ben ik als de dood dat mijn moeder gaat vragen naar onze kinderwens. Even een note: mijn ouders weten nergens van af, wil ik zou houden.. wil die lieve mensen geen verdriet aan doen.

Hetzelfde geldt bij vaderdag en eigenlijk overal wel. Als we op visite zijn bij mensen en het gaat over school, de opvang, of een babypoesje dan loopt het zweet al over mijn voorhoofd. Bang dat hét onderwerp zal worden aangesneden. Of ze er van af weten of niet, het is altijd billen knijpen geblazen.. zó stom.

Nu we met z’n allen zoveel mogelijk binnenzitten word je gelukkig niet doodgegooid met allerlei marketing omtrent moederdag. Het doet gewoon pijn ‘er niet bij te horen’. Of beter gezegd ‘er niet bij te kúnnen horen’ ondanks dat je je f*cking best doet. Ik volg op instagram best veel accounts van (voormalig wens)moeders die inmiddels al een kroost hebben, als ik die dan zie genieten op zo'n dag als moederdag dan word ik er vrolijk van. Maar van mensen die dichter bij me staan.. Ik raak al zenuwachtig van het idee dat er straks een andere meid een zwangerschapsaankondiging zal gaan doen op moederdag.
Ik ben heel benieuwd hoeveel tegenslagen ik nog te verduren krijg, wanneer ik geslaagd ben voor de test en hoeveel moeder- (en vader)dagen we nog met lege handen of een lege buik moeten doormaken. Deze moederdag ga ik weer zoals voorheen proberen om niet teveel stil te staan bij ons gemis. Ik drop mijn moederdag cadeau bij mijn eigen moeder af en ga daarna gewoon weer verder alsof het een ‘normale’ zondag is.

Ik wil graag afsluiten met een kleine brief aan mijn eerste kindje die ik nooit heb mogen ontmoeten maar die mij wel mama heeft mogen maken.

Lieve jij, daar aan de andere kant van de regenboog. Het valt me zwaar dat jij er niet bent. Toen ik op 26 september 2018 op de zwangerschapstest keek kon ik niet geloven wat ik zag. Verbaasd maakte ik jouw papa wakker, de glimlach op zijn gezicht zorgde ervoor dat er tranen over mijn wang rolde. Nu ik dit typ, gebeurt weer hetzelfde.. Je was vanaf dat moment al zó geliefd. Helaas hebben we je nooit mogen ontmoeten. Je echt laten gaan hebben we niet. Je zit diep in ons hart, jij hebt ons voor het eerst papa en mama gemaakt. Misschien zou je op moederdag geboren worden. Het blijft een gek idee.
Nu ruim 1,5 jaar nadat we ontdekte dat ik zwanger was van jou is er niets of niemand geweest die de leegte heeft kunnen opvullen. Waarom je van ons bent afgenomen, daar zullen we nooit achterkomen. Maar ik hoop dat ons wel een broertje of zusje is gegund. En lieve jij, wil je er dan voor zorgen dat hij of zij ons wel mag en kan ontmoeten? We love you..

Liefs pap en mam.