Laat ik eerst beginnen met het uitspreken hoe tof ik het vind dat er tussen mijn volgers op instagram er een aantal zijn die mij volgen omdat ze meer willen weten/leren over (in)fertiliteit. Het feit dát het nog vrij onbekend is geeft mij alleen maar meer de drive om hier open over te zijn. Naar onze omgeving toe zijn wij ook open. Alle belangrijke vrienden om ons heen weten van onze kinderwens af. De één wat uitgebreider dan de ander. Maar ik merk dat het voor hun (misschien wel) te lang duurt. Klinkt gek als ik het zo zeg, maar het is een gevoel wat de laatste maanden steeds sterker wordt.
Toen we nog aan het begin stonden van onze kinderwens en we dit (nog) niet met iedereen bespraken werd er veel naar gevraagd: ‘Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?’ ‘Wordt het niet eens tijd?’ etc.
Naar mate we rustig aan iedereen vertelde dat we er al een tijdje mee bezig waren, werd ons met regelmaat gevraagd hoe het er voor stond. De laatste maanden lijkt het niemand meer te interesseren. En dat klinkt misschien hard, ik weet dat iedereen zal gaan springen als ze te horen krijgen dat ik in verwachting ben. Maar het wordt de laatste tijd doodgezwegen. Vriendschappen veranderen. Ze gaan stuk, of ze worden sterker. Ik merk dat ik de verbondenheid met de insta-wensmoeders veel meer waardeer dan ooit gedacht. En ik merk dat ik soms teleurgesteld ben in de ‘echte’ vrienden om ons heen. Nu ben ik er inmiddels achter dat je niet kan verwachten om met dezelfde munt te worden terugbetaald. Maar een appje, een kaartje zomaar spontaan.. ik mis het echt. En weet je wat nog het meest kutte hier aan is? Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Je kunt namelijk nooit begrijpen hoe het is om met deze leegte, de zoveelste teleurstelling, verdriet, stress en de zoveelste kutopmerking (die vast niet zo was bedoeld) te moeten leven. Je kunt het je misschien voorstellen, maar als je nooit hebt hoeven meemaken wat ik heb meegemaakt kún je het gewoon niet begrijpen.
Ik heb, zoals je waarschijnlijk wel weet, in oktober 2018 een miskraam gehad. En rond die tijd was er iemand in onze omgeving zwanger van een tweeling. Ze liep enkele weken voor op mij. Toen de tweeling werd geboren vond ik dat heel moeilijk. Mijn eerste kind zou ik ook rond die tijd verwachten. Het was het enige moment wat ik mij kon voorstellen wat moeilijk zou zijn. Ook omdat ik het idee had dat een volgende zwangerschap niet lang op zich zou laten wachten. Inmiddels is de tweeling 1 jaar geworden. En ook toen had ik het moeilijk. Maar goed dat zal wel slijten, dacht ik zo. Maar elke keer als ik ze zie (ze komen vaak even langs want ze wonen om de hoek) doet het me pijn. Ik kan intens genieten wanneer ik ze zie lachen of als ik ze vast houdt. Maar iets in mij blijft het onwijs oneerlijk vinden dat ik alleen maar van een kindje van iemand anders kan genieten, terwijl een kindje van ons zó dichtbij was.
En niemand die mij zegt ‘Joh wat knap van je dat je zo geniet van de tweeling, lijkt me heel erg moeilijk hoe is dat voor jou?’
Ben ik dan een uitzondering op de regel? Stel ik me aan? Ik begin gewoon aan mijzelf te twijfelen. Mijn gevoel weg te drukken. Het leven gaat door, dus kom, niet zeuren.
Ik denk dat dat nog wel de zwaarste battle is van alles. Je omgeving. Je leven er om heen. Zoveel (goedbedoelde) adviezen, meningen, reacties, verzwijgingen, pijnlijke vragen. Ook dát is leven met ongewenste kinderloosheid. Ook dát maakt het soms nog extra zwaar. De verplichting om bijvoorbeeld naar een verjaardag te gaan waar 90% van de stellen een kind onder de 2 jaar heeft en waar geheid de vraag gesteld gaat worden wanneer die van jullie er nou eens aan komt. Of wanneer er 2 beginnen te krijsen te horen krijgen dat je voorlopig maar niet aan kinderen moet beginnen. Of een babyshower van een vriendin, ach kom op nou zet je er even over heen. Of die zoveelste zwangerschapsaankondiging.
Nee, ik heb het aan het begin veel te veel onderschat. Ik bagatelliseerde het zelf ook, maar mijn verdriet mag er zijn. Je kunt het er niet mee eens zijn, dat is prima. Maar val mij er niet mee lastig. Ik heb genoeg om mee te dealen.
Reactie plaatsen
Reacties