Zoals de meesten van jullie wel weten hebben wij even een break in ons fertiliteitstraject. We hebben tot nu toe 2 IUI pogingen gehad, met maar 1 eitje, en ik merkte dat ik werd geleefd. Dus even een pas op de plaats.
Natuurlijk blijft de wens er en hoop ik stiekem dat het deze maand lukt. Die mazzel hebben wij gelukkig, dat het ook nog op de natuurlijke manier kan. Anders hadden we deze break denk ik niet zo snel gemaakt. Ik moet zeggen dat ik de break écht heel chill vind. Ik merkte dat ik mezelf voorbij liep. Toen wij ruim 3 jaar geleden begonnen aan onze kinderwens zei ik altijd dat zo'n traject in het ziekenhuis wel ons laatste redmiddel zou zijn. We zijn nog jong (onder de 30) dus mocht de tijd echt dringen, dan had je altijd nog het ziekenhuis. Maar op het moment dat we het ziekenhuis móchten bellen voor een intake voor IUI was ik de eerste hoor. Gek hè, dat je toch telkens je grenzen blijft verleggen. Met goede moed, het laatste zetje in de rug gingen we IUI1 in. Wat door Corona ook nog op zich liet wachten..
En toen was het zo ver, EINDELIJK konden we weer een stapje vooruit na, voor ons gevoel, zo lang te hebben stil gestaan. IUI 1 ging niet zoals verwacht, maar dat verhaal ken je denk ik wel. Helaas, niet gelukt. Ach, zou ook wel toevallig zijn hè. Meteen bij de 1e raak.. op naar nummer 2, dit moest 'm worden. Oké, 1 eitje maar goed we hebben er ook maar 1 nodig. En toen weer die klap. Bij IUI 3 moet ik over op het spuiten van Gonal F. En dat heeft me mede doen inzien dat ik té veel geleefd wordt.
Ik moet hormonen nemen omdat mijn lichaam niet doet wat hij op papier wel zou moeten doen? Begrijp me niet verkeerd hoor, ik heb er alles voor over. Ik heb genoeg gedaan en gelaten. Maar hey, als alles werkt waarom zou ik me lichaam dan vol moeten proppen met troep in de hoop dat het gaat lukken? Nu al.. Waar is die meid gebleven die het ziekenhuis zag als eindstation? Ik ben veel te veel meegegaan in de sleur van het snel willen. Ja, als ik deze maand ontdek dat ik zwanger ben spring ik een gat in de lucht maar hey alles doet het. 1 ding wat ik geleerd heb in deze kinderwens reis is dat niks gaat zoals het gaat. Ik heb me suf gemediteerd, gemanifesteerd, zelf hypnose audio's beluisterd. Me lek laten prikken door de accupunctuur en weet ik het allemaal. Het komt wanneer het komt. Het komt goed. Ik krijg wat ik hoor te krijgen op het juiste moment. Daar ben ik nu wel achter.
Ik betrap mezelf er nu op dat ik merk dat ik in m'n vruchtbare dagen zit en dat een stemmetje in mijn hoofd zegt: 'NU EROP'. Maar heb ik daarom een 'pauze' ingelast? Om er als nog stiekem, onbewust, mee bezig te zijn? Nee.. Als ik zin heb in seks dan komt het en gaat mijn eisprong voorbij zonder in die periode seks te hebben gehad, so be it.
Ik kan nu zóveel meer genieten van mezelf. Ontdekken wie ik ben, ik de partner van, dochter van, vriendin van. En niet de wensmama die na jaar en dag nog steeds niet heeft bereikt wat ze wilt terwijl ze alles op alles heeft gezet. Ik ben niet meer boos op mijn lichaam, ik zie het niet meer als falen want ik ben méér dan een wensmama. En wanneer de tijd rijp is komt het geschenk vanzelf, kijk maar naar Kim Kötter die na 2 succesvolle IVF trajecten nu spontaan op geheel natuurlijke manier zwanger is van haar derde.
Ik richt me zoveel mogelijk op alle positieve dingen in het leven zodat ik daar ook meer van aantrek. En wie weet, komt heel snel wel datgene waar ik al zó lang naar verlang.
Maar als het nog even tijd nodig heeft, dan is dat ook goed. Dan geniet ik ondertussen van de reis er naar toe, zónder verwachtingen.
Reactie plaatsen
Reacties