Pauze zonder end

Jep.. je leest het goed. Een pauze zonder end.

Toen we dit samen hadden besloten, wist ik niet of ik er behoefte aan had dit te delen met iedereen. Ik dacht, als iemand er naar vraagt vertel ik het wel. Maar toen ik deze quote tegen kwam, wist ik dat ik mijn verhaal moest delen.

‘Karma says: One of the happiest moments in life is when you find the courage to let go of what you can’t change.’

En dit is nou precies waarom we onze pauze hebben verlengd. Hetgeen loslaten wat je tóch niet kunt veranderen..
Sinds 1 mei 2017 heeft ons leven maar in het teken van 1 ding gestaan. We hebben maar 1 kant op gekeken, tunnelvisie, en deden er alles aan om ons doel te bereiken. Ondertussen zagen we al het andere wat het leven ons geboden heeft niet (meer). We waren ons letterlijk blind aan het staren op iets wat we niet hadden en zagen niet meer al het moois wat we wél hadden of wat we kregen.

Keer op keer verleg je je eigen grenzen, als je net zoals ik een kinderwens hebt dan weet je dondersgoed hoe dat voelt. Je hebt er werkelijk ALLES voor over, écht alles. Dus dat je de andere mooie kanten van het leven (even) niet meer ziet.. dat neem je maar voor lief. Maar ik kan je zeggen, dat heeft me nu na 3,5 jaar letterlijk helemaal leeggezogen.

Na de 4e mislukte IUI hadden we afgesproken tot eind 2020 een pauze te nemen. Toen ik voor de eerste keer weer ongesteld werd in die pauze hebben we even goed gepraat over hoe we verder willen in 2021. Willen we elkaar met oud en nieuw opnieuw beloven dat dit dan écht ons jaar gaat worden om vervolgens een jaar later te beseffen dat die belofte weer is gebroken?!

We waren er snel over uit dat een pauze voor langere tijd ons beiden goed zou doen. Even focussen op iets anders. Natuurlijk, de wens blijft altijd en mocht ik heel snel zwanger raken dan is het meer dan welkom. Maar het is wel verdomd lekker om geen verwachting meer te hebben. Want 3,5 jaar elke maand iets verwachten (in meer of mindere mate) en telkens teleurgesteld worden, dat doet iets met je..

We hebben beide een uitdaging te gaan. Ikzelf hoop dat mijn lichaam me de rust ook echt gunt en me niet blijft herinneren aan een eisprong of een innesteling of een aankomende menstruatie (of zijn dit dan toch tekenen van een zwangerschap?!). Na 3,5 jaar constant op alles letten gaat dat natuurlijk heel moeilijk worden. Ik herken nagenoeg wel bijna alles inmiddels. Voor hem ligt de uitdaging in het vertrouwen. Hij is zó toe aan die pauze, maar is bang dat het hem niet gaat lukken het ‘met rust te laten’ omdat de wens te groot is.

Als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren, is dat je dingen wel kunt blijven forceren maar dat een (blijvende) zwangerschap pas komt wanneer de tijd rijp is. En ook al zijn wij er mentaal, financieel en relationeel al heel lang klaar voor, het is blijkbaar onze tijd nog niet.

Zwanger worden kan ik, dat heb ik al eens bewezen. Nu alleen afwachten wanneer ik een voldragen zwangerschap mag hebben. En vertrouwen hebben dat straks alles op zijn plek gaat vallen.

We stappen 2021 in zonder verwachtingen, zonder plan en laten het op ons afkomen. We zijn er klaar voor om te kijken naar al het moois wat het leven ons te bieden heeft.