EMB Test

• disclaimer: Ik schrijf deze blog niet om te zeggen of deze test wel of geen ‘onzin’ is of om je over te halen zoiets te doen. Wat je mening hierover ook is en of je zo’n test wel of niet wilt doen is je eigen verantwoordelijkheid. Ik probeer alleen meer duidelijkheid te scheppen en vooral mijn eigen ervaring te delen.

Maandenlang zat ik al met deze test in mijn hoofd. Steeds vaker zag ik het ook voorbij komen, maar telkens werd ik heen en weer geslingerd tussen geldklopperij en goede investering in jezelf. Een investering is het zeker, op financieel gebied. Het is geen goedkoop testje, dat is ook een reden geweest dat ik er zo lang over heb getwijfeld. De prijzen liggen ongeveer gelijk maar er zit vooral een verschil in of je en in hoeverre je na het rapport begeleiding wilt/krijgt.

Omdat we sinds oktober vorig jaar in een pauze zitten en ik mijn focus meer op mijn algehele gezondheid had gesteld vond ik het in december tijd om zo’n test te gaan doen. Ik heb de test dus voornamelijk gedaan met de reden dat ik nieuwsgierig ben naar mijn gezondheid, of en welke tekorten ik heb, intoleranties en of de supplementen die ik slik wel ‘nodig’ zijn. Omdat ik ook met menstruatieklachten loop, er misschien een vermoeden is van endometriose (ik sta op de wachtlijst voor een laparoscopie) en ik natuurlijk een kinderwens heb, hebben we het tijdens de intake ook hierover gehad. We zijn al bijna 4 jaar bezig en ik heb 1 miskraam gehad. Uit het ziekenhuis blijken er bij beide geen afwijkingen te zijn. Je zou toch denken dat er dus niks mis is en we inmiddels al een elftal zouden moeten hebben. Nu inmiddels 4 mislukte IUI pogingen verder kan ik niet accepteren dat het hem alleen maar zit in het stukje geluk. Er moet gewoon iets zijn, ik moet mijn vinger op kunnen leggen. Iets wat me al jaaaaren bezig houdt, en dat was terug te zien in de testresultaten..

Over de test zelf ga ik niet teveel op in. Door middel van een vingerprik wordt er bloed afgenomen en dit wordt naar het lab gestuurd. Na een aantal weken krijg je de uitslag. Mocht je inhoudelijk wat willen weten, dan kun je altijd een berichtje sturen. Oh, en voor de mensen die naalden eng vinden, het is écht peanuts (al kreeg ik wel een ieniemienie blauwe plek op mijn vinger maar ik krijg al snel blauwe plekken).

De uitslag van de test (en het adviesrapport) moest ik echt even een paar keer goed doornemen. De eerste keer dat ik de uitslag bekeek, bekroop me een heel naar gevoel. Niet zo zeer omdat er zoveel ‘mis’ is (finally kan ik íets de schuld geven in plaats van jarenlang aan te horen dat alles ‘goed’ en ‘gemiddeld’ is) maar meer omdat ik het op bepaalde dingen echt niet verwacht had. Ik zal niet heel mijn rapport hier gaan toelichten maar ga voornamelijk in op de opvallendheden. De volgorde is gebaseerd op het rapport en niet zo zeer op wat mij het meest schockeerde.

Om te beginnen heb ik een tekort aan vitamine B11 en B12. Ja je leest het goed, B11 a.k.a. foliumzuur. Bijna 4 jaar geleden ben ik gestopt met de anticonceptiepil en begonnen aan foliumzuur. Dit was foliumzuur van het huismerk van een drogisterij. Omdat ik na ruim 3 jaar ontdekte dat niet alle foliumzuur ‘goed’ voor je is of in ieder geval niet altijd goed wordt opgenomen door je lichaam ben ik overgestapt op een ander. Die slik ik nu al een aantal maanden maar tóch heb ik een tekort. Om dat tekort aan te vullen heb ik een advies gekregen om een hogere dosering te slikken. Ik zal dus overstappen op een ander merk (wanneer na 2-3 maanden mijn tekort is aangevuld kan ik evt weer ‘terug’ naar hetgeen ik nu slik).

Datzelfde geldt voor magnesium. Ondanks dat ik dit dus slik heb ik een tekort. Ook hiervoor zal ik overstappen op een ander merk om het tekort te kunnen aanvullen.

Wat me het meest shockeerde is dat ik een hormonale disbalans heb. Wat zich uit in een oestrogeendominantie, een schildklierblokkade en het lage schildklier hormoon syndroom. Terwijl de testjes die ik bij de huisarts/in het ziekenhuis heb laten doen aangaven dat alles ‘oke’ was. Ik ben jaren geleden, nog voor onze kinderwens, zelfs naar de huisarts geweest om bloed te prikken op mijn schildklier omdat ik moeilijk afviel (en nog steeds). Ook toen was alles in orde. De grote vraag is wellicht, hoe kan het dat je in deze test een andere uitslag hebt? Nou het zit zo (pin me er niet op vast):

Bij een ‘reguliere’ bloedtest wordt er gekeken of je waarde binnen een bepaalde marge zit. Ik zeg maar wat, tussen de 1 en de 5. Als je dus een 2 scoort dan zit je er tussen in en dan is alles ‘goed’. Maar uit deze test blijkt die 2 voor jouw lichaam bijvoorbeeld te laag te zijn om optimaal te kunnen functioneren. Het verschil tussen een ‘reguliere’ test en deze test is dat er bij deze test individueel/persoonlijk wordt gekeken en niet zozeer wordt vergeleken met wat ‘gemiddeld’ is.

Ondanks dat ik er heel erg van schrok, kreeg ik eindelijk een ‘zie je wel’ gevoel.

Wat mij tevens ook shockeerde was mijn stressgehalte. Natuurlijk brengt een onvervulde kinderwens stress met zich mee, buiten de ‘normale’ stress die je in je leven ervaart. Ik vond mijzelf nou niet echt een persoon die echt klachten had die te maken hebben met stress. Ik denk dan meteen aan burn-out klachten of slapeloze nachten ed. Ik heb een hoge endorfine resistentie (wat het snelst werkende antistresshormoon is), mijn mentale of emotionele stressreactie is hoog, mijn ‘gaspedaal’ staat altijd ingedrukt waardoor mijn lichaam continue in een adrenaline stand zit en mijn verlengde stressreactie is hoog (het duurt te lang voordat ik weer in de ‘normale’ stand terecht kom).

So, a lot more me-time momentjes voor mezelf guuurl.

Ook is mijn darmflora uit balans, iets wat ik wel had ‘verwacht’ gewoon gevoelsmatig.

Wat ik nog opvallend vond is dat ik een tandheelkundige blokkade heb (tand 38). Dat zijn je verstandskiezen en die zijn er vorig jaar preventief uitgehaald. Kan je niet zoveel aan doen, de energie stroomt daar gewoon niet meer. Wel grappig dat ze dat dus kunnen zien.

Qua intoleranties kwamen een aantal dingen naar voren waar ik al bang voor was, namelijk een gluten- en lactose intolerantie. Niet te verwarren met een allergie. Ik mág het dus wel eten, maar mijn lichaam moet meer moeite doen met het verteren hier van dus beter is om het te laten staan of in ieder geval een stuk te verminderen. Een mooie reden om lekkere dingen nu echt te móéten laten staan. En verder kan ik niet goed tegen soja, suiker, tarwe en koezuivel. Heel bijzonder om dat nu te weten en ondertussen een bak kwark naar binnen te werken omdat je eindelijk iets ‘gezonds’ had gevonden als ontbijt. Naja, deze paar dagen alles even opmaken en vanaf volgende week er zoveel mogelijk rekening mee houden. In het gesprek met de hormooncoach werd mij duidelijk dat als mijn darmflora al zou verbeteren mijn lichaam deze intoleranties beter kan verwerken. Ik hoef dus niet for life gluten- en lactosevrij te eten. Ik moet even mijn lichaam wat rust geven en herstellen en daarna weer laten wennen aan de gluten en lactose zodat die weer ‘normaal’ verteerd worden.

Goed, a lot of informatie. Wellicht heel leerzaam, wellicht denk je mens waar heb je het over of wellicht ben je nog niet eens zo ver gekomen. Ik vind het réte interessant en zal over een paar maanden even een blog maken met hoe de aanpassingen gaan en of ik al verbetering merk want dat is natuurlijk waar het om draait.

Conclusie:

Mijn lichaam zit in een continue stress stand wat wordt veroorzaakt door een stukje mentaal maar ook een groot stuk lichamelijk. Door tekorten, ontstekingen en intoleranties is mijn lichaam alleen maar bezig met ‘overleven’. Logisch wel dat mijn lichaam dan denkt ‘No girl, no baby yet for you.’ Eerst mijn lichaam laten rusten, want het heeft geen zin om nu (met of zonder hulp van het ziekenhuis) proberen zwanger te worden als mijn lichaam continue in stress/overlevingsmodus staat. Al helemaal niet als ik in het ziekenhuis nog extra hormonen ga injecteren wat nog meer een belasting gaat zijn voor mijn lichaam. Heel fijn om nu (voor mijn gevoel) eindelijk het antwoord te hebben waarom zwanger worden niet lukt terwijl er ‘niks aan de hand’ leek te zijn. Want stel nou dat ik de oorzaken nu ga aanpakken en mijn lichaam dan eindelijk de ruimte heeft om te kunnen voortplanten, dan heb ik dus geen ziekenhuis nodig. Of dat ook zo zal zijn, dat zal de tijd leren. De komende 2-3 maanden ga ik in ieder geval alle energie, tijd en liefde in mijn lichaam steken want daar is waar ons kindje de eerste 9 maanden in zal gaan opgroeien. Het gespreid bedje staat er al (dat waren de letterlijke woorden van de fertiliteitsarts) nu de babykamer eromheen maar eens flink opknappen. 

Voor nu zeg ik, bedankt voor het lezen en als er vragen zijn let me know @waarblijftdieooievaar