Lief dagboek,
1 maart 2020 en mijn menstruatie breekt door. Ondanks dat ik al een paar dagen licht bloedverlies heb gehad en ik, vanwege het trekken van mijn verstandskiezen, er deze ronde al vanuit was gegaan dat het ‘m niet zou worden deed het me tóch weer enorm zeer. Zo zeer, letterlijk dat ik in huilen ben uitgebarsten. Ik had na het trekken van mijn verstandskiezen al besloten om, voor de napijn, ibuprofen te slikken. Normaliter wordt dit afgeraden als je zwanger bent of wilt worden maar nadat ik het de vorige keer had gelaten en toen ook niet zwanger bleek, besloot ik nu gewoon géén rekening te houden met onze kinderwens. Echter kon ik hierdoor geen spiegel opbouwen van de naproxen, tel hierbij de frustratie op van de napijn van het trekken van mijn verstandskiezen en dan krijg je een vermoeide vrouw die hurkend van de pijn in haar stuit in huilen uitbarst. De pijn in mijn stuit was weer zó enorm erg.. wanhoop, frustratie en vooral verdriet. Elke keer vraag ik het me af: ‘Waarom naast de teleurstelling ook die helse fysieke pijn?’ Ik snap het nog steeds niet..
Terugkijkend op de afgelopen maand heb ik gelukkig wel gemerkt dat ik méér ben dan alleen een wensmama. Ik heb van veel dingen kunnen genieten. Ik ben yoga gaan oppakken, heb een afspraak gemaakt bij het Bronovo voor het endometriose centrum en ik heb bekende mensen ontmoet. Ja je kunt wel zeggen dat februari een goede maand was. Maar toch blijft dat éne ding in je hoofd spoken, die ene wens.
Helaas ben ik ook deze ronde ongesteld geworden, zoals je al kon zien op mijn Instagram. Ondanks dat dit heel vermoeiend en slopend is, heb ik dit jaar besloten om er anders mee om te gaan. Balen mag, dat is iets waar ik zelf geen eens grip op heb. Dat gevoel besluipt je gewoon. Maar ik ‘beloon’ mezelf nu wanneer ik ongesteld word. Zo krijg ik er óók een positief gevoel over en blijf ik hoop houden. Hierdoor kan ik het iets meer relativeren. Zin om ongesteld te worden krijg ik niet, maar het is wel íets minder erg.
Reactie plaatsen
Reacties