Maart 2020

Lief dagboek,

Maart 2020. Een maand om nooit te vergeten. En niet omdat je ons eindelijk gebracht hebt waar we al zo lang op wachten maar vanwege het Corona virus. Maart 2020 is voor mij (en vele anderen) één van de raarste maanden die ik ooit heb mogen meemaken.

Maart 2020 begon op de allereerste dag van deze maand met een teleurstelling. Ronde 33 (of zoiets, ben inmiddels de tel kwijt en die onregelmatige cyclussen helpen ook niet mee) was mislukt. De laatste poging vóórdat we eindelijk het zkh ‘mochten’ bellen om de medische molen in te stappen. Er viel daarmee ook een last van mijn schouders. Na een halfjaar machteloos staan wachten na de HSG, was het eindelijk zo ver. Al snel kon de afspraak gemaakt worden om met de fertiliteitsarts te bespreken hoe nu verder. De afspraak werd verzet door ziekte van de arts en werd een week verschoven naar een ander arts. Dit werd een telefonisch consult vanwege het Corona virus. We kregen groen licht voor IUI, maarja wanneer te starten? We konden weer plaatsnemen op het wachtbankje.

Maart is tevens ook de endometriose awareness maand. Toeval of niet, ik had in maart eindelijk ook een afspraak in het Bronovo voor een second opinion. En ja je raadt het al, die was ook afgezegd vanwege het Corona virus. De intake is wel telefonisch doorgegaan maar het is nu afwachten wanneer ik mijn kijkdoos weer aan de zoveelste arts beschikbaar mág stellen.

Inmiddels ben ik al ruim 2 weken aan het thuiswerken. Wat leven we nu in een bijzondere tijd. Ik was aan het begin van deze bijzondere tijd ‘blij’ dat ik (nog) niet zwanger was of niet in deze tijd had moeten bevallen. Maar daarna besefte ik me dat het ook wel iets heeft. Want je kunt nu bijvoorbeeld ongestoord cocoonen met je new born zónder je te hoeven verantwoorden. En hóé lekker zou het zijn om nu zwanger te raken? De komende weken jezelf niet hoeven te verbergen bij sociale gelegenheden, geen alarmbellen wanneer je dat wijntje afslaat of de misselijkheid op weg naar je werk. Al is de eerste echo met beeldbellen natuurlijk ook niet je van het.

Ik was al vroeg begonnen met testen en zag mooi mijn eisprong aankomen. In de dagen ervoor hadden we al een mooi voorraadje klaar liggen dus het kon niet missen. Ik zou vandaag ongeveer mijn NOD hebben. Helaas kwam afgelopen vrijdag de beginnende menstruatie als verassing om de hoek kijken. Waar voorheen wel eens een maand voorkwam dat ik helemaal niet ongesteld was (als in bijvoorbeeld 30 december de laatste menstruatie dag en 2 februari de eerste), werd ik deze maand dus 2x ongesteld in dezelfde maand.

Ik weet niet of jij je hier in herkent (mocht je het nog op de natuurlijke manier doen). Maar ik heb van die maanden dat ik denk: ‘Ja dit moet goedkomen’. Vóór de eisprong geklust, mijn eisprong teruggezien op de tests, zelf eea gevoeld daar beneden. Na de eisprong geen alcohol genomen (niet dat ik in de weken voor de eisprong me klem zuip hoor). Elke dag een warm voetenbadje en een warme kruik op de onderrug. En dan opeens begin je het te voelen. Borsten die zeer doen.. maar dat kan ook een teken zijn van een zwangerschap. Krampjes in je buik.. maar dat kan ook te maken hebben met de innesteling. Opeens zie je de temperatuur dalen.. maar er bestaat toch ook iets als een innestelingsdip? En als op dag 27 (huh wat, nu al?!) je opeens wat bloed verliest denk je nog heel naïef ‘Dat kan een innestelingsbloeding zijn’.

Hahahaha wie houdt wie nou voor de gek?! Leer je lijf nou kennen. Al maanden zijn DIT de tekenen van een menstruatie en tóch (blame it on the internet or whatever), tóch heb je hoop.

VALSE HOOP.

WANNEER

HOUDT

HET

EENS

OP?!

*|£]!~+\!.@:&/-

Oke, oke. Relativeer. Er zijn ergere dingen op de wereld blabla, ja I know. Maar damn wat een fucking mind game is dit. Een soort Wie is de mol versus Temptation Island 3.0 NIET.TE.DOENNNN

Oke, het besef komt nu binnen. 2020 brengt ons geen baby. Maar we hebben nog ongeveer 9 kansen op een zwangerschap. Ja, nu ik dit typ moet ik eigenlijk lachen want we hebben inmiddels al zó veel kansen gehad..

Morgen over een maand is het precies 3 jaar geleden dat ik gestopt ben met de pil. Normaal hoor je ‘Time flies when you’re having fun.’ Nou de time is zeker voorbijgeflies maar I did NOT have fun hoor. Verre van. Alsof je in een gymzaal hangt, als boksbal en klap na klap krijgt te verduren. Mentaal, fysiek, relationeel, vriendschappelijk, over je eigen grenzen gaan of je grenzen steeds meer verleggen.

Om de pijn te verzachten had ik begin van het jaar besloten om mijzelf te ‘verwennen’ elke x wanneer ik ongesteld ben geworden. Het pakketje komt vandaag als het goed is binnen. Ik laat het ingepakt in een kast staan en wanneer het zover is pak ik alle cadeaus uit. Hoe vaker ik ongesteld word de komende tijd hoe meer cadeaus om uit te pakken. Ik kijk nu al uit naar dat moment (maar stiekem mag dat moment er ook wel snel zijn hoor, dan maar iets minder cadeaus). Maar we hebben het niet voor het zeggen, dus ik help de economie maar. Iets met good karma? I hope.. fingers crossed 🤞🏻