IUI 1 💕

04-06-2020, vandaag was het dan zover. De dag die je wist dat zou komen. Of naja, je hoopte er stiekem niet op maar toch ook weer wel en het heeft meer dan 3 jaar geduurd, maar de tijd is ook wel weer voorbij gevlogen ofzo..naja je snapt me.

Toen vriendlief en ik richting het ziekenhuis liepen, zei ik tegen hem: ‘Wie had dat gedacht hè?’ Wij in ieder geval niet, toen ik op 1 mei 2017 stopte met de pil. 3 jaar lang verdriet, ellende, boosheid, teleurstellingen, hoop, onbegrip, jaloezie, verloren vriendschappen, onbedoelde grapjes, vervelende vragen en noem maar op. Ik kan nog wel uren lang door gaan. Als je me zou vragen of ik hier voor zou tekenen als ik dit 3 jaar geleden wist? Nope, maar (en dit klinkt gek) ik ben blij dat we deze kant van het leven hebben mogen meemaken. Het was niet makkelijk, zeker niet met de fysieke pijn die ik elke maand er ook nog eens bovenop kreeg, maar het was het waard. We zijn sterker dan ooit, hebben de juiste mensen om ons heen en zijn echt gegroeid.

Maar goed, IUI 1 is officieel begonnen en ik moet je zeggen, ik besef het nog niet helemaal. Een half jaar na de HSG zakte ik van zowel de fysieke als de emotionele pijn op de grond en mochten we eindelijk het ziekenhuis bellen om geholpen te worden. Nooit gedacht, nooit verwacht, gehoopt op een andere afloop maar helaas. Mijn lichaam heeft mij in 3 jaar tijd 1 onvoldragen zwangerschap mogen geven. Time for some action. Nu hoef ik je natuurlijk niet te vertellen dat Corona precies op dat moment roet in het eten wist te gooien. We kregen groen licht voor IUI maar moesten wachten tot Corona onder controle was. Na een aantal weken ging ik polshoogte nemen op de fertiliteit afdeling van het ziekenhuis maar ze gaven niet thuis. Na de zoveelste poging gaf ik het op en melde ik me bij VivaNeo. Binnen een aantal weken zou ik worden teruggebeld voor een intake. Nou dat schiet tenminste op, dacht ik. Toen ik plots een kleine 2 weken geleden werd gebeld door mijn ziekenhuis dat ik op de lijst ben geplaatst voor IUI en vanwege endometriose klachten (wat overigens niet is vastgesteld) ik voorrang heb en ik elke maand een poging krijg ipv om de maand. Ik wist even niet wat me overkwam.

Opeens vond ik het niet erg om ongesteld te worden, want dat zou eigenlijk het startsignaal zijn voor IUI. Natuurlijk hoop je dat het niet nodig is, en 2 dagen over tijd dacht ik dat wij ook eindelijk bij het groepje mochten horen die vóór de hulp in het ziekenhuis spontaan zwanger zouden worden. Toen mijn menstruatie uiteindelijk doorbrak, viel het me toch zwaarder dan gedacht. Hoe lang we er ook op hebben gewacht, hoe graag ik al vele maanden eerder hulp van het ziekenhuis had willen krijgen, toch voelt het moment dát je die hulp daadwerkelijk nodig hebt wel even alsof je even helemaal niks waard bent. Facts: een gezond stel, onder de 30 waarbij de zaadkwaliteit boven gemiddeld is, waarbij de baarmoeder letterlijk een warm bad is en waarbij een spontane zwangerschap heeft plaatsgevonden moet na 3 jaar dan tóch hulp krijgen vanuit het ziekenhuis. Het is de slechtste B-horror movie die ik ooit heb gezien.

Na een dag kon ik gelukkig alweer wat positiever denken en kon ik niet wachten op de uitgangsecho die op 04-06-2020 zou plaatsvinden.

Vanwege Corona moest ik alleen komen. Maar hey, het is wel de aller eerste keer. Ik was behoorlijk zenuwachtig en ga dan van alles en nog wat vergeten. Mijn vriend zou met me meerijden en wachten in de auto. Toen ik hem had opgehaald en de parkeerplaats van het ziekenhuis opreed zei mijn vriend dat hij mee naar binnen ging omdat hij heel veel mensen met aanhang in het uit het ziekenhuis zag lopen. Toen ik werd opgehaald bij de poli werd mijn vriend als nog verzocht niet mee naar binnen te gaan. Jammer, maar helaas..

De verpleegkundige stelde me onwijs gerust en ik had een erg fijn gevoel bij haar. Dat scheelt écht enorm. De echo ging goed, mijn rechter eierstok zat meer dan gemiddeld vol met eiblaasjes. Nou joepie, het was voor mij alweer de zoveelste keer dat ik niet blij kon zijn met zulk ‘goede nieuws’. Het enige wat ik bij zulke berichten denk is: ‘Ja natuurlijk, alles is zo perfect en toch lukt het niet. Make that the cat maar eens wise.’

Na de echo kreeg ik een uitleg gesprek over de IUI, clomid en het spuiten van ovitrelle. De verpleegkundige riep mijn vriend erbij want ja hij is er nu toch al en qua informatie is het misschien wel fijner dat hij erbij is.

Ik kan mijn gevoel niet door deze letters heen brengen, maar ik hou zó van zulke mensen. Mensen die je ook als mens behandelen en niet zo zeer als patiënt. Echt een compliment voor deze chick. Ze nam rustig de tijd en legde alles super helder uit. Hier en daar een grapje, betrok haarzelf er ook bij. Can I get an applause for her? Ik kreeg letterlijk tranen in mijn ogen toen ik besefte hoe fijn ik daar zat. Ik kreeg zoveel zin om te beginnen aan dit nieuwe avontuur. Alsof je na 3 jaar eindelijk examen mag afleggen en je een docent hebt waardoor je weet dat je die dikke voldoende gaat halen. Ze vertelde tussendoor bijvoorbeeld ook dat de verpleegkundigen op die afdeling alleen maar vrouwen zijn. Nou ik weet niet met jou maar ik vind dat heeeeul fijn om te weten. Normaliter zou je dit misschien uit jezelf vragen, maar ze kwam er zelf mee alsof ze dacht ‘dat vindt ze vast fijn om te weten’. Echt alle lof, nee niet voor Almhof maar voor haar.

Omdat ik dus aan 1 kant meer dan gemiddeld aan eiblaasjes heb, mag ik over 6 dagen al terugkomen voor echo nr. 2. I’ll keep you posted.

10-06-2020

De eerste echo ná de eerste clomid kuur stond vandaag op de planning. Dit keer helemaal alleen naar het ziekenhuis. Ik ben echt een held op sokken dus ik vond dit rete spannend. Eenmaal op de parkeerplaats was drempel nr. 1 overwonnen en kwamen de zenuwen voor de echo pas naar boven. Al lachend in mijn hoofd liep ik richting de ingang van het ziekenhuis. Waarom? Omdat ik al moest lachen bij het idee dat het natuurlijk weer eens niet zou gaan zoals het boekje. Dit waren we inmiddels wel gewend. 

Ik had een andere verpleegkundige dan de vorige keer, deze was iets minder spraakzaam en aangezien ik er nog 0 verstand van heb sloeg de twijfel toe. Maar we hebben dit keer het geluk aan onze zijde (het mag in de krant jongens). Rechts 2 mooie grotere eiblaasjes, en 1 kleinere en links ook een aantal kleintjes. IUI1 gaat door (als alles gaat zoals het hoort te gaan). Overmorgen weer een echo en als alles 'volgens het boekje gaat' mag ik de dag daarna Ovitrelle spuiten en heb ik zondag of maandag de iui. 

Ik wist even niet wat ik hoorde. Gaat het écht deze kant op? Doet mijn lichaam eindelijk waar ik zo lang om heb gevraagd. Hoor ik ook eindelijk bij een groepje? Volgend weekend gaan we een weekendje weg en we baalden enorm toen we beseften dat iui 1 misschien wel in dat weekend zou vallen. Volgens deze verpleegkundige zal de iui ruim vóór dit weekend plaatsvinden dus dat weekendje weg komt straks alleen maar goed uit.

Wauw, ik ben helemaal flabbergasted. Oke, ik wil niet te vroeg juichen want het is nog niet zo ver. Een vrouwenlichaam kan rare sprongen maken dus we moeten geduldig afwachten maar jongens ik loop dit te typen met een smile van oor tot oor.

To be continued..

15-06-2020

Terwijl ik deze update typ, lees ik de laatste zin van de vorige update en denk ik: 'Heb ik het over mezelf afgeroepen?'. 2 dagen na de eerste echo, dus op 12-06-2020 had ik weer een follikelmeting. Er waren 3 mooie follikels te zien van 13, 14 en 14mm. De schatting was op cd13 of 14 de iui maar ik moest voor de zekerheid op cd14 terugkomen voor een follikelmeting en dan zou de iui op cd15 plaatsvinden. Vol zenuwen ging ik op cd14, vandaag dus, naar het ziekenhuis voor (waarschijnlijk) de laatste follikelmeting. Helaas was op de echo te zien dat mijn follikels niet veel gegroeid zijn. Ze zijn nu 13, 14 en 15/16mm. Een bloedtest volgde. Met 5 minuten stond ik verward buiten de kamer en liep ik richting de bloedafname. Gebeurt dit serieus? Is het weer zo ver? 

Ik dacht écht dat m'n lichaam eindelijk eens volgens het boekje zou gaan werken. Maar hoe stom kon ik zijn. Natúúrlijk gaat het weer eens anders dan zou moeten. Ik heb van deze echo wel uitdraaien meegekregen. Mijn aller eerste echo's, nog geen baby te zien maar wel 3 mooie eitjes. Ik kijk er met een dubbel gevoel naar. Want eigenlijk zijn ze het afgelopen weekend een beetje stout geweest. Maar wellicht kijk ik wel naar het ei wat ons eindelijk een kindje gaat brengen. 

Het is nu wachten op de uitslag van de bloedtest. Er gaan zóveel dingen door me heen. Kunnen we eind deze week nog wel een weekendje weg? Gaat iui sowieso wel door? Het enige wat ik nu kan doen is afwachtend.. fingers crossed. 

---

Om 16:30 was ik nog niet gebeld. Vriendlief zo ongeduldig als die is zei me dat ik zelf maar moest bellen. Helaas, ze waren niet meer bereikbaar. Ik had het volste vertrouwen dat ze heus nog wel gingen bellen. En ja hoor 10 minuten daarna werd ik gebeld. De uitslag van de bloedtest was goed. Nog geen eisprong geweest dus overmorgen weer terugkomen voor een echo. Hopen dat ze goed gaan groeien, die puber eieren van mij. Begint het niet luisteren nu al?!

17-06-2020

De laatste follikelmeting, althans daar hoopten we op. Dit keer had ik verpleegkundige nummer 4. Vervelend dat je elke keer weer een ander hebt maar ik heb ze nu allemaal een keer gezien dus dat is ook wel fijn. Stuk voor stuk fijne verpleegkundigen. Ze ging eerst rechts kijken. Helaas, niks gegroeid. Of naja heel minimaal maar niet wat nodig is. Shit, dacht ik. Einde verhaal. Toen ging ze links kijken, en ik weet niet hoe, maar deze calimero is naar de 20mm gegroeid. WHUTT? 20mm?? De verpleegkundige zei dat ik nog mazzel had, ik direct naar huis moest om de ovitrelle te spuiten en morgen de IUI zal zijn.

Ow.. wij dachten vrijdag ochtend de IUI (eventueel) te hebben en daarna lekker van ons weekendje weg te gaan genieten. Maar hey, niks gaat zoals je hoopt of denkt. Ik had het zetten van die ovitrelle heel anders voor me gezien. Samen met vriend lief, ergens in de avond en dan rustig de tijd er voor nemen. Nu ging ik in alle haast naar huis, snel een youtube filmpje kijken en toen filmend gaan spuiten. 

Door de zenuwen haalde ik de injectie er te vroeg uit, er zat nog een beetje vloeistof in. HELLUP! Ik in paniek die spuit er opnieuw ingezet, hij draaide op 0. Oja dat was ook zo. Soepkip..

Gelukkig kon ik ervaringen en steunende woorden vinden bij een aantal van jullie op Instagram. Nogmaals dank daarvoor. ❤ Ook even gebeld met één van jullie en dat stelde me gerust. De ovitrelle zit er in, je kan er nu toch niks meer aan doen. In de avond nog een ovulatie test er tegenaan gegooid, die gaf al een mooi streepje aan. Nog geen knaller, maar hij zit er aan te komen. Yesss!

18-06-2020

Vriendlief moest om 8u zaad inleveren en de IUI zou om half 10 zijn. Omdat ik thuiswerk vroeg ik of ik hem een handje moest helpen. 😏 Maar hij wilde het liever zelf doen in het ziekenhuis zodat hij er niet meer mee hoefde te rijden. Bang dat het zou afkoelen, die arme schat. Nou prima, maar we gaan niet lopen face-timen ofzo hoor zoek het uit. 😂
Bij het inleveren stond er een man (zo vertelde me vriend me later) te wachten met ook een potje in zijn hand en die sprak mijn vriend aan. 'Gek he, zo op een wc in het ziekenhuis?'

Om 9:30 was het dan voor mij zo ver. Jammer dat je zo'n eerste IUI ervaring alleen moet doen. In principe ging ik elke echo ook alleen dus daarentegen was ik het wel 'gewend' maar het blijft toch jammer. 
Ik werd mee geroepen door de verpleegkundige en de fertiliteitsarts kwam ook nog even binnen om me succes te wensen. Gegevens werden gecheckt en het lab vertelde de verpleegkundige dat 'ze goed aan het zwemmen waren.' Een oogst van 6,8miljoen bewegende zaadcellen. Wiehoee, dit moet goed komen! De arts gaf nog aan dat, wanneer deze poging niet zou lukken, clomid met 50mg zou worden verhoogd omdat de 2 andere eitjes dus achterbleven. Duimen dat het niet nodig is natuurlijk maar goed, we hebben in ieder geval een volgend plan van aanpak. 

De arts nam afscheid en ik ging liggen. Kom maar op, dacht ik. De eendenbek ging er in en op wat krampjes na viel het me mee. De verpleegkundige kwam er alleen niet goed bij. Eendenbek even opnieuw, maar nog steeds niet. Handen onder mijn billen, persen.. niks hielp. De arts werd er weer bij gehaald en ik dacht echt: 'Nee he, gaan we weer.' 'Mevrouwtje, alles-moet-altijd-anders ligt er weer hoor.' De arts vertelde dat ze een tangetje moest gebruiken die mijn baarmoedermond (? tell me if i'm wrong, heb niet alles onthouden van de spanning) klem zou zetten zodat ze hem naar voren kon halen, ofzo? Joh doe je ding, jij hebt er verstand van en ik ben inmiddels wel gewend dat bij mij alles anders gaat dan zou horen te zijn. Ik moest een keer hoesten en dan ging zij de tang klemmen. Ondertussen was mijn baarmoeder aan het krampen en die tang was ook geen pretje. Ik weet nou niet wat ik fijner vind, de pijnlijke sex elke maand voor een baby of deze methode..

Gelukkig kwam de verpleegkundige naast me staan en legde een hand op mijn schouder. Uiteindelijk was het zo gebeurd en voelde ik van de inseminatie zelf niet veel meer dan wat lichte krampjes. Door de tang zou ik wel wat bloedverlies hebben, maar dat zou maar minimaal zijn. 

Zo, dat zit er op, IUI1 is een feit. Nu zijn de meest spannende wachtweken ooit aangebroken. Vriendlief merkte al aan zichzelf dat hij het deze keer wel extra spannend vind allemaal. Ik zelf ben nu oké. Morgen lekker een weekendje chillen met z'n 2en. Koppies leegmaken en genieten. Wachtweek 2 zal spannender worden. Duimen jullie met ons mee? 🍀