Lief dagboek

Lief dagboek,

Ik moet even iets kwijt. Iets wat al heel lang onder mijn leden suddert. Ik kan het niet precies omschrijven maar het is een onrustig gevoel. Een gevoel dat ik word geleefd en maar door moet. Ik trap daarom nu even op de rem, want ik voel me er niet oké bij.

Niemand heeft me er ooit voor gewaarschuwd dat kinderen krijgen niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Dat je iedere maand maar in een korte tijd zwanger kan worden. Dat sex dus niet altijd leidt tot een zwangerschap. Een baby krijgen wordt zó ontzettend geromantiseerd. Het zou leuk moeten zijn en spannend. Niet pijnlijk en stressvol. En dan wordt er nog gezegd: 'Stress werkt niet bevorderlijk voor een zwangerschap.'

Niemand heeft me ooit verteld dat wanneer het niet lukt om zwanger te raken er niet altijd een oorzaak wordt gevonden. Dat ongewenste kinderloosheid veel meer is dan het niet kunnen krijgen van een kind. 

Niemand heeft me ooit voorbereid op de zwaarste periode uit mijn leven. Een periode waarin je je vrienden écht leert kennen. Je jezelf leert kennen. Je jezelf continue tegenkomt. Je relatie onder grote druk komt te staan. Je wordt blootgesteld aan emoties waarvan je niet wist dat ze bestaan. De strijd die je met jezelf voert omdat je je niet mag aanstellen maar ook zeker niet je verdriet mag wegstoppen.

Ik zit momenteel op dag 12 na IUI. Ik had me voorgenomen om me in de wachtweken na de IUI wat meer op de achtergrond te houden. Maar ik wil eerlijk zijn. Ik wil dingen bespreekbaar maken. Ik wil taboes doorbreken. Dus hier komt'ie:

IK.BEN.HET.SPUUG.EN.SPUUG.ZAT.

Gisteren zo af en toe een kleurtje op mijn wc-papier. En wellicht voor velen van jullie heeeul herkenbaar, maar in 1 klap is ál je hoop en vertrouwen weggevaagd. Wat wordt gevolgd door boosheid want hallo, denk eens niet zo negatief. Als je nu al denkt dat het niet is gelukt dan zal het ook niet lukken. Iets met 'Wat je aandacht geeft dat groeit' en 'Only positive vibes'. Maar ik kan het niet meer. Dat positief blijven denken. Er gaat zóveel door me heen. Dagen terugtellen, zal het een innestelingsbloeding zijn? Snel even wat kaarsjes branden, met mijn handen op mijn buik schietgebedjes doen. Het universum laten merken dat een kindje welkom is. Manifesteren, visualiseren. Uuuuren turen op Google. Ervaringen lezen. Wetenschappelijk bewijs vinden. Man man man, houdt het ooit eens op? 

Ik denk er nu al over na of ik hierna weer een IUI poging wil gaan doen. Heb ik daar zin in? Om de dag naar het ziekenhuis moeten. Hormonen slikken, zo'n kutnaald in mijn buik prikken, weer die stomme wachtweken in spanning zitten te wachten? De kansen bij IUI zijn elke keer hetzelfde maar het vertrouwen zakt wel steeds verder af. Ook nu zit ik in een tweestrijd. Ik werk vanuit huis, 20 minuten van het ziekenhuis vandaan. Hoe fijn wil je het hebben? Natuurlijk pak je die IUI kans(en?) aan. Met beide handen. Er zijn dames die (nog) moeten wachten. Er zijn dames die vóór Corona telkens van hun werk weg moesten. Maand na maand. En dan ga jij nu zeuren? Ik heb serieus diep respect als ik zie hoe vaak iemand een IUI/IVF/ICSI behandeling heeft doorstaan. Lukt mij dat ooit? Wil ik dat? Ga ik spijt hebben als ik nu al stop, ook al is het maar voor even? Of moet ik gewoon doorgaan. Want hey, als je iets wilt moet je er wel wat voor over hebben. Hard work pays off. Ik vind het allemaal zo'n onzin. Al die tegeltjeswijsheden, quotes en spreuken. Ze zijn niet toepasbaar op een kinderwens reis. Echt niet. Er niet teveel mee bezig zijn? Been there done that, heeft me nog geen koter opgeleverd hoor. Sorry voor het taalgebruik, er zit gewoon een dikke vette woede in me. En ook dát levert mij weer een schuldgevoel op. 

Ik heb inmiddels zóveel baby's mogen vasthouden, maar nooit die van mijzelf. Oké, ik ben nog jong en het zal vast allemaal goed komen. Maar eigenlijk geeft niemand je die garantie. Wanneer je wordt uitgenodigd voor de eerste verjaardag van een kindje en het enige wat je denkt is: 'Maar straks ben ik bij de eerste verjaardag van jullie kindje nog steeds niet zwanger.' Inmiddels is dit de zoveelste eerste verjaardag die ik meemaak terwijl diep in mij een kinderwens leeft. Inmiddels zijn de eerste kindjes die geboren zijn al hun 2e of 3e verjaardag aan het vieren..

Niemand heeft mij ooit verteld dat het leven niet maakbaar is. Dat het leven loopt zoals het loopt. Dat je hebt te dealen met wat er op je pad komt. En dat het geen zin heeft om er tegen te vechten. 
Niemand heeft mij ooit verteld wanneer het genoeg is. Wanneer je een pauze moet nemen. Óf je überhaupt een pauze moet nemen, en wanneer. 

Niemand heeft mij ooit verteld dat ik het goed doe, zoals ik het nu doe..